നന്ദിത രചന: അദിതി റാം അലങ്കാരങ്ങൾ വിട്ടു മാറാത്ത മുറിയിലെ ആ പടുകൂറ്റൻ കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി ഞാൻ അങ്ങനെ നിന്നു. കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ചുണ്ടിൽ […]
അന്ന് അനുവാദം ചോദിക്കാതെ ആ കുടകീഴിലേക്ക് ഓടി കയറിയപ്പോൾ ഞാൻ നിന്റെ മനസ്സറിയാതെ പോയി.പക്ഷേ ഇന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവും…നിന്നെയും….. നിന്റെ മനസ്സും..ഒക്കെ… ഇന്നലെ ഉണ്ടാക്കി തന്നു പോയ
നീ ഒരുപാട് മാറി പോയി. ശരിയാവും…അന്നത്തെ പ്രായം അല്ലാലോ ഇന്ന്! പക്ഷേ ആ പ്രായമായിരുന്നു നല്ലത്. ഒന്നുമില്ല…ഇന്നത്തെ പോലെ തർക്കുത്തരം ഒന്നും പറയാതെ പറയുന്നത് എല്ലാം അനുസരിക്കുന്ന
എനിക്കും അറിയുമായിരുന്നില്ല വരുന്നത് ശ്രീഹരി ആവും എന്ന്! അന്ന് നേരിൽ കണ്ടപ്പോൾ ആ ആളാണ് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിശയിച്ചു പോയി.പിന്നെ അന്ന് വീട്‌ കാണിക്കാൻ വന്ന ദിവസം
പക്ഷേ ഇനി ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ഒരാൾ ഇല്ലെന്ന് വിശ്വാസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല…. വീണ്ടും ഒറ്റക്കായത് പോലെ…കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടക്കുമ്പോഴും തുറക്കുമ്പോഴും കണ്മുന്നിൽ തെളിയുന്നത് ആ മുഖം മാത്രം… ശരീരവും
ചോദിക്കാൻ വന്ന കാര്യം മറന്നു. ആ കുട്ടി വീട്‌ ഒഴിഞ്ഞു പോയി അല്ലേ?പ്രസാദിനെ അറിയാവുന്ന ഒരു കൂട്ടർക്കു വേണ്ടിയാണ്. ഇനി വാടകയ്ക്ക് കൊടുക്കു ന്നുണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിക്കാൻ
എന്തായാലും ഈ മോളുടേ ഇത്രയും നല്ല മനസ്സ്‌ ഒരിക്കലും ആ അമ്മ കാണാതെ പോവില്ല. അത്‌ ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നു. പറയാൻ മറന്നു ഞാൻ മൂന്ന് ദിവസത്തേക്ക്
വെറുതെ പറഞ്ഞതാണ്.ഇനി അതിന്റെ പേരിൽ യാത്ര യുടെ സുഖം കളയണ്ട. തന്നെ കേൾക്കാൻ ഞാൻ ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ടാവും.അല്ലാതെ വേറെ എവിടെ പോവാൻ ആണ്.. ഉച്ചത്തിൽ അത്‌വിളിച്ചു
ഇന്നലെ പറഞ്ഞതൊക്കെ ശരിയാണ്. എന്റെ വീട്ടിൽ ഞാൻ മാത്രം ആണ് ഇങ്ങനെ. എപ്പോഴും നിരാശ ഭാവത്തിൽ ഒന്ന് ചിരിച്ചു കാണാറില്ല… എന്നൊക്കെ…. സത്യം തന്നെയാണ്..പക്ഷേ ആ സത്യങ്ങളൊന്നും
വീട്ടുകാരിയെ പോലെ വാടക തന്നു താമസിക്കുന്ന എനിക്കും ഉണ്ട് ഈ വീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ അവകാശം! തന്റെ വീടാണ് എന്നു കരുതി ഇഷ്‌ടത്തിന് വന്നും പോയിയും തന്നിഷ്ടത്തിന് പെരുമാറാൻ
അടുത്ത് വന്ന് വാത്സല്യത്തോടെ അച്ഛൻ ചോദിച്ചതും ആ മുറിവിന്റെ വേദന എങ്ങോട്ടോ പോയി മറഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ് എന്തോ ഓർത്തെന്ന പോലെ പടവിൽ വീണു കിടക്കുന്ന താക്കോൽ എടുത്തു
മഴ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന ആ സന്ധ്യക്ക് വീട്ടു മുറ്റത്തെത്തി ഞാൻ കുറച്ചു നേരം ആ വീട്ടിലേക്കും നോക്കി അങ്ങനെ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. ശേഷം തൊടിയിലെ നനഞ്ഞു
